Rozważania niedzielne

Szczegóły

Kategoria: Rozważania niedzielne

Bardzo jednoznacznie ukazują dzisiejsze czytania mszalne różnicę pomiędzy podejściem do kwestii powołania w Starym i w Nowym Testamencie. Eliasz pozwolił Elizeuszowi pożegnać się z najbliższymi, zanim wyruszyli obaj, aby wypełniać misję wyznaczoną im przez Boga. Tymczasem na podobne do postawy Elizeusza zachowania ludzi, którym powiedział „Pójdź za Mną” Jezus zareagował inaczej. Jednemu, który chciał najpierw „pogrzebać ojca”, powiedział ostro: „Zostaw umarłym grzebanie ich umarłych, a ty idź i głoś królestwo Boże”. Innemu, który chciał tak, jak Elizeusz, po prostu pożegnać się z rodziną, Chrystus odrzekł: „Ktokolwiek przykłada rękę do pługa, a wstecz się ogląda, nie nadaje się do królestwa Bożego”.

Bóg każdemu człowiekowi wyznacza pewną misję do wypełnienia. Naszym zadaniem jest nieustanne szukanie woli Bożej i realizowanie jej w codziennym życiu. Istotą naszego powołania, niezależnie od tego, czy zostaliśmy wezwani do życia w małżeństwie, w zakonie, w kapłaństwie czy jako człowiek samotny w świecie, jest zawsze pójście za Chrystusem. Jezus nie oczekuje od nas podejmowania pochopnych, nieprzemyślanych decyzji. Nie obiecuje nikomu, że wybór Jego drogi zapewni życie łatwe i przyjemne, bez kłopotów, problemów, wysiłku, cierpienia. Równocześnie jednak domaga się od swoich naśladowców radykalizmu i konsekwencji.

Szczegóły

Kategoria: Rozważania niedzielne

Trzy miłujące się Osoby Boże, Ojciec, Syn i Duch Święty, nieustannie troszczą się o człowieka, którego powołały do istnienia. Kochają go mimo, że nie wytrwał w jedności i popadł w grzech. Pragną człowieka odrodzić do miłości, pragną go na nowo zrodzić do prawdziwego życia. Pochylają się nad człowiekiem ale zło, na które się on dobrowolnie zdecydował, spowodowało ranę w jego sercu. Stworzenie nie rozpoznaje już bliskości i dobroci Stwórcy i nie jest wobec Niego ufne. Osoby Boże pragną delikatnie otulić człowieka miłością i być blisko niego. Jak bardzo? Jedna z Nich, Jednorodzony Syn, ofiaruje siebie jako pokarm. Oddaje całego siebie, wszystkie skarby Serca. W ten sposób nieufność człowieka może być zastąpiona ufnością Syna, a ten nie zwątpił w miłość Ojca nawet podczas kilkugodzinnego umierania na krzyżu. Zmartwychwstały Jezus chce karmić swoją osobą, swoją nadzieją. Chce przeprowadzić człowieka przez budzący lęk próg śmierci. Pragnie wlać miłość do Ojca i braci. Jest to nowe życie — dar Ducha Świętego. Dlatego mówi Chrystus: „Kto spożywa moje Ciało i pije moją Krew, ma życie wieczne, a Ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym”.

Szczegóły

Kategoria: Rozważania niedzielne

Dla tego, kto chce zachować swoje ziemskie życie, skarbem nie jest Bóg, wiara i wszystko, co z niej wypływa, ale on sam: jego ciało, zachcianki, pragnienia i przyziemne dążenia, a nade wszystko jego bardzo egoistyczne i zaborcze „ja”, którym jedynie się kieruje i które jawi się mu jako absolutny punkt odniesienia dla jego myślenia i postępowania – zupełnie traci on poczucie, że tak naprawdę jest kruchą glinianą skorupą! Jakże często mówimy: „Wprawdzie Bóg twierdzi, że powinienem postąpić tak, ale ja sądzę, myślę, uważam, że ma być zupełnie inaczej”. To smutne zachowanie człowieka – glinianego garnka, a równocześnie narastający w jego życiu dramat, bo Jezus mówi wyraźnie: „kto chce zachować swoje życie, straci je”. Jeśli zatem z uporem będziemy próbowali zachować swoje egoistyczne „ja”, które niegdyś wydobyło się gromkim głosem z ust niektórych aniołów, to nie będziemy służyć Bogu, a potem za diabelską pokusą obiecującą: „będziecie jak bogowie” przeszło na pierwszych rodziców, powodując ich odwrócenie się od Stwórcy, to grozi nam niebezpieczeństwo samounicestwienia!

Dlatego Chrystus, pragnąc nas ratować, przypomina: „Człowieku, jeżeli pójdziesz za tym, to wszystko stracisz; jeśli jednak będziesz miał w sobie na tyle pokory i mądrości, że z tego zrezygnujesz, to wszystko odzyskasz! Jeśli ze względu na Mnie porzucisz własne «ja», żeby cię ono nie przywodziło do zła i nieszczęścia, wtedy naprawdę wszystko zachowasz”. To jest jedno z najbardziej istotnych pouczeń, jakie daje nam dzisiaj Jezus.

Szczegóły

Kategoria: Rozważania niedzielne

Zesłanie Ducha Świętego dokonuje się dorocznie w liturgii Kościoła i dotyczy nas wszystkich, którzy to misterium celebrujemy. Zesłanie Ducha Świętego ma również swoje szczególne miejsce w życiu człowieka przyjmującego chrzest, w życiu chrześcijanina przystępującego do sakramentu bierzmowania czy do sakramentu święceń. To są wydarzenia uroczyste, w których możemy być pewni łaski Bożej potwierdzonej autorytetem Kościoła.

Duch Święty nie ogranicza się jednak w swoim działaniu do tych wyjątkowych, nielicznych momentów. On jest obecny w życiu chrześcijanina na co dzień: przypomina Bożą naukę, uczy wierności, utwierdza w dobrych decyzjach, oświeca dobrym rozeznaniem, wspiera swoją mocą, modli się w nas i za nas, gdy sami nie umiemy się modlić. Faktycznie w naszym chrześcijańskim życiu nie ma ani jednego oddechu, który by nie był dowodem Jego działania. Dlatego oprócz godnego uczestniczenia we wszystkich tych uroczystych Zesłaniach Ducha Świętego warto uczyć się otwartości i współdziałania z Duchem Świętym w codzienności, we wszystkich sprawach i wydarzeniach, w naszej pracy, w rodzinie, wśród przyjaciół. Warto otwierać się na relację z Osobą Ducha Świętego i w tej relacji wzrastać.